مقایسه چهار برنامه حرکت درمانی، ماساژدرمانی، مکانوتراپی و ترکیبی روی عضلات روتاتور کاف مبتلایان به سندروم گیرافتادگی شانه

  اهداف: استفاده مداوم از دست در حالت بالای سر باعث وارد آمدن فشار و بار در مدت طولانی و فراهم‌­شدن زمینه ابتلا به سندروم گیرافتادگی شانه می­‌شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر روش­‌های درمانی منتخب از لحاظ تفاوت در میزان بهبود و طول مدت درمان روی سندروم گیرافتادگی شانه در والیبالیست­‌ها و ارایه پروتکل درمانی موثر بود.   روش‌­ها: در این مطالعه 60 مرد والیبالیست مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه به 4 گروه حرکت­‌درمانی (17نفر)، ماساژ­درمانی (15نفر)، مکانوتراپی (14نفر) و ترکیبی (14نفر) تقسیم شدند. برای تداوم برنامه­‌های درمانی خارج از کلینیک از برنامه­‌های خانگی و توصیه­‌های ایمنی در محیط کار و ورزش استفاده شد. از عکس‌­برداری MRI ، آزمون­‌های بالینی و EMG عضلات روتاتور کاف برای ارزیابی 4 برنامه تحقیق استفاده شد . برای ارزیابی برنامه‍‌­ها در پیش‌آزمون و پس‌­آزمون از آزمون T همبسته و برای تعیین فاصله معنی‌­داری بین گروه‌­ها از آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی در سطح (0.05  یافته­‌ها: برنامه ترکیبی نتایج معنی­‌دارتری داشت (0.02>p). در هیچ­کدام از دامنه­‌های حرکتی AB ، FL ، EX و IR تفاوت معنی‌­داری بین 4 برنامه مکانوتراپی، حرکت‌­درمانی، ماساژ­درمانی و ترکیبی مشاهده نشد، اما برنامه ترکیبی در حرکت ER به‌­طور معنی­‌داری (0.011>p) تاثیرگذارتر بود. عضله فوق­‌خاری در برنامه ترکیبی و سپس حرکت­‌درمانی زمان واکنش کوتاه‌­تری نسبت به دیگر گروه­‌ها داشت (0.037>p). عضله گرد کوچک به­‌علت عمق بیشتر و عملکرد کمتر در میان عضلات روتاتور کاف از سیستم اندازه­‌گیری خارج شد (0.012>p). نتیجه­‌گیری: برنامه درمانی ترکیبی اثرات درمانی بهتری بر افزایش دامنه حرکتی عضلات روتاتور کاف به‌­ویژه در عضله سوپراسپیناتوس دارد.